Naisip ko lang na magblog sa ganitong genre upang madocument ang aking thoughts ukol sa aking pananampalataya na kinokonsider kong Work In Progress (WIP).
Naniniwala ako na ang pananampalataya ay personal. Its between you and your God. Pero syempre nasa loob tayo ng Iglesia na syang kawan at katawan ng ating Panginoong Jesucristo. Dito tinuturo ang mga dakilang aral at utos ng Panginoong Diyos. Dito tayo hinuhubog upang makarating sa uring maliligtas.
Pero tayo ay tao lang. At nakatira sa sanlibutan. Maraming tukso, maraming pagsubok. Maraming patibong si Satanas upang tayo ay mailayo at hindi makarating sa Bayang ipinangako.
Ako ay handog. Masasabi ko na mapalad ako at wala na akong kinabilangang ibang relihiyon kundi ang Iglesia. Dito na ako ipinanganak, malamang dito na rin ako mamamatay.
Pero hindi ibig sabihin ay sigurado ng nasa akin ang kaligtasan. Kailangan ko pa ding maging dapat at maging karapat-dapat dito habang nabubuhay. Hindi maaring maagaw pa ito ng iba sa akin. Nasa loob na ako, kailangang hawakan ng mahigpit ang karapatan at kahalalan.
Kaya ako work in progress. Habang nagkakaedad, dapat lalong tumitibay ang pananampalataya at dapat habang tumatagal, mas lalong masikap na sumusunod sa lahat ng mga utos. Habang papalapit ang dakilang araw, dapat mas lalong nanghahawak ng mahigpit upang hindi maiwan.
Late bloomer ako sa pakikipagkaisa sa mga kilusan sa Iglesia. Marahil dati ay complacent ako dahil handog nga naman. Pero narealize ko na mali yon. Mas lalong dapat na masigla ang mga handog. Dapat automatic na mapagtalima.
Na-busy kasi ako sa buhay. Ako'y single parent at struggling na breadwinner. I work two jobs just to get by. Mahirap ang kalagayan ko at yun ang tila umubos ng panahon ko.
Tipikal na kwento ng 'lukewarm' na paglilingkod. Minsan, ceremonial na lang ang pagtugon sa mga panawagan. Pero narealize ko na mali. Dahil di ko pinaprioritize ang Ama, hindi rin Nya ako pinaprioritize.
Sa mundo ng kabiguan at kapalaluan, nakita ko ang sarili ko na lumulutang lang. Hindi ako nagkakaugat. Hindi ako gaanong napapayapa. At late kong nalaman ang dahilan. Dahil hindi ako nakatingin sa putong ng buhay. Dahil hindi priority ang Ama. Hindi ko Sya ganap na nabibigyan ng kasiyahan.
At iyon ang pinakamalaki kong pagkakamali. I was busy with what the world has to offer that I kept my eyes away from my reason for being in earth. To worship my God.
